Ξεκιναμε ομορφα και ωραια την βολτουλα στη Πεντελη...
φτανουμε στην πρωτη ανηφορα, η οποια δυσκολεψε ακομα και τον Προ, αφου την ανεβηκε με την δευτερη ή την τριτη αποπειρα...
εμεις με τα στοκ να κοιταγομαστε και να μην ξερουμε αν θα ηταν λογικο να δοκιμασουμε καν... δευτερος παει ο Νικος, ομως μετα απο μερικες δοκιμες κατεληξε με σπασμενη βαση του τρανσφερ... ε, τοτε σιγουρευτηκαμε οτι δεν υπηρχε περιπτωση να τα καταφερουμε, αφου μια λακουβα στη μεση της ανηφορας, εκανε αδυνατη την αναβαση...
αφου ξεπροβοδισαμε το Νικο, ειπαμε να συνεχισουμε την περιηγηση...
φτανουμε λοιπον στην παιδικη χαρα... νεροφαγωματακια, ανηφοριτσες, κατηφοριτσες, τραλαλα τραλαλα... και ξαφνικα βλεπω τον Πανο να σκαρφαλωνει παλι σε μια ανηφοριτσα (λεμε τωρα)... ακολουθει ο Κωστης, και με την πρωτη, τσουπ, ξεπετιεται στην κορφη... και τωρα η σειρα μου...
πρωτη, κοντα και με σχετικη φορα ξεκιναω... στα δυο τριτα της ανηφορας τα λαστιχα αρχιζουν να σπιναρουν και οπως ειναι λογικο λιγο πριν φτασω στη κορφη, χανω προσφυση και μενω εκει με τους τροχους να γυρνανε σαν τρελοι... και να σου ο τυπος (δηλ. εγω)''κρεμασμενος'' πεντε μετρα πανω απ το εδαφος, να κοιταω τον ουρανο με τ' αστρα και το πισω μερος του αμαξιου να ''βλεπει'' τα κλαδια ενος πευκου... τοτε επεμβαινει η ΕΜΑΚ (Πανος, Ιακωβος και Κωστης) για να με τραβηξουν με ιμαντα... εγω με το ενα χερι να κραταω το χειροφρενο και το ποδι γειωμενο στο φρενο...
ξεκιναει ο Πανος να με τραβηξει... αφου εχω βαλει πρωτη, ξανασπιναρει το αμαξι, ουτε που κουνηθηκα, σπαει ο ιμαντας και αρχιζει να γλιστρα προς τα πισω... για καλη μου τυχη το πισω μερος του αμαξιου ξαναρχεται στα ισια και μενω λιγο πιο πισω κοιταζοντας παλι τ' αστερια... τοτε αποφασιζω να φυγω με την οπισθεν... οπως και εκανα και με τη βοηθεια του Πανου (πιλοτε!) κατεληξα παλι στην αρχη της ανηφορας... ε, με το που εφτασε το αμαξι σε οριζοντιο εδαφος, κατεβαινω και χοροπηδαγα δεξια κι αριστερα χαχανιζοντας, οχι τοσο απο χαρα που τη γλιτωσα, οσο για να ξεπερασω την τρομαρα που πηρα...
στη δευτερη αποπειρα ειχαμε παλι τα ιδια, αλλα τα πραγματα ηταν πιο ευκολα... με την τριτη και λιγο σπιναρισμα παλι στην κορφη τα καταφερα και σκαρφαλωσα... τελικα τα λαστιχα ειναι το Α και το Ω... με τα δικα μου να εχουν κανει 10,000 χλμ και να ειναι και ασφαλτινα, παλι καλα που εφτασα εκει που εφτασα...
παντως αυτα τα 5 λεπτα που εμεινα ''κρεμασμενος'' μου φανηκανε αιωνας, ας ειναι καλα το νεο χαρτι υγειας Pan-x...
αντε και εις αλλα με υγεια...
την επομενη φορα να κανουμε με τα Τζιμνακια μας ελευθερη πτωση